In my reading about Haiti, I came across this story. If we don’t know the history, we are doomed to repeat it.
This June marked the tenth anniversary of the closing of the Guantánamo HIV Camp, one of the world’s first, and only, detention centers for people with HIV/AIDS. Today the story is all but forgotten, but at the time it captured people’s conscience, and its demise made headlines.
A website about sustainability and responsibility.
We like to claim the cross as a sign for all humankind. How can we do that when it is constantly used as a sign of a personal cause, a part of a nations flag, as a justification of injustice, or as a way of leading us a stray from justice.
Cause-Effect thinking is a useful tool, or at least it can be. However it is usually automatic re-active thinking rather than pro-active. The world is unfortunately more complicated than cause-effect.
Being a reactive thinking it tends to call for bigger hammer, nicer packaging, or a new program instead of getting us to think about the whole.
Growth happens during anxiety, before we enter into automatic phase of being reactive. When we turn into automatic we stop growing and start to bite.
Two religions forbid it, and the founder of the third died because of it.
We should all stop eating pork.
For a very long time I have had a memo on various notebooks that it would be interesting to look to the story of David in light of and Icelandic saying: “Vald spillir, algjört vald gjörspillir”, or absolute power leads to absolute corruption. It is something about a young and beautiful boy playing a harp, turning into a monster that is interestingly exciting.
However, I have been attending Bible Study at Redeemer Lutheran, were the teacher, a former professor in OT, seems to think that perhaps David always was a spoiled brat. He uses the phrase “a teflon politician”. You can throw anything at him, nothing sticks.
I wonder whether that is more helpful, than my thoughts of the good and innocent turning bad, probably.
Það er ekki erfitt að sjá fyrir sér handrit að glæpamynd. Þráðurinn væri eitthvað á þessa leið. Smáglæpamaður sem sérhæfir sig í peningaþvætti kemst yfir stórt fyrirtæki sem hann notar til að lifa í vellystingum um skeið. Þegar í ljós koma vafasamir gjörningar í bókhaldinu, brýst lögreglan inn á heimili hans og handtekur fyrir framan ungan son og eiginkonu af hefðarættum. Eftir réttarhöld og ævintýralegt plott, þar sem stjórnmálamenn fara hamförum er smáglæpamaðurinn dæmdur í fangelsi, þar sem hann situr um tíma. Eftir að fangavistinni lýkur halda faðir og sonur úr landi og hefja rekstur í alræmdri glæpaborg í fjarlægu landi og ná á óútskýrðan hátt ráðandi stöðu á markaði þar sem samkeppnisaðilar hverfa einn af öðrum. En það fullnægir þeim ekki. Þeir vilja hefnd, hefnd vegna fangavistarinnar og niðurlægingarinnar fyrir fjölskylduna forðum daga. Það eykur hatrið að einn stjórnmálamannanna sem gekk hvað harðast fram er nú orðin forseti í heimalandinu. Þá kemur að plotti myndarinnar. Þeir feðgar mynda tengsl við valdamenn í heimalandinu, gefa örlátlega til góðgerðamála og með ótrúlegri útsjónarsemi fá heimild í gegnum vinatengsl, til að taka yfir stærsta banka heimalandsins. Þeir nota næstu árin til að kaupa upp róttæka gagnrýna listamenn, gefa þeim jafnvel hús, kaupa sérfræðinga til að skrifa um sig bækur, þar sem fortíðinni er breytt, kaupa fjölmiðla til að aðstoða sig í þessu skini og þegar einhverjum verður á að rifja upp fortíðina eru haldnar bókabrennur. Hefndarþorsti feðgana virðist horfin og flestir trúa að réttlætið felist í því að fá að endurskrifa söguna og endurheimta stöðuna sem þeir nú hafa. En svo er víst ekki. Skyndilega og án viðvörunar kemur í ljós að þeir feðgar hafa notað stöðu sína til að steypa heimalandinu í gjaldþrot. Bankinn sem þeir tóku yfir, skuldar þrefalda þjóðarframleiðslu, Óskabarn Þjóðarinnar, eitt elsta hlutafélag landsins er gufað upp og erlendir menn og konur eiga kröfur á þjóðarbúið vegna horfina peninga. Landið er rjúkandi rúst, vart stendur steinn yfir steini. Ég sé fyrir mér að lokaskotið, sé af föðurnum að stíga upp í svarta einkaþotu sonar síns á Reykjavíkurflugvelli. Síðan er klippt á skot inn í þotuna þar sem þeir feðgar sitja með kampavínsflösku, horfa hvor á annan og faðirinn segir stundarhátt, Muuhahaha…
Upphaflega birt á halldorelias.blog.is sem viðbrögð við frétt á mbl.is.
Þrátt fyrir að TimeWarnerCable hafi reynt nú síðustu mánuði að sannfæra mig og nágranna mína um dauða loftnetssjónvarpsins, þá eru þær andlátsfréttir stórlega ýktar. Sjónvarpsútsendingar munu halda áfram í lofti eins og áður, hins vegar leggjast af hliðrænar útsendingar (analog) og einvörðungu verður boðið upp á stafrænar útsendingar (digital). Til að ná stafrænu útsendingunum dugar hefðbundið loftnet, en hins vegar þurfa eldri sjónvörp að notast við stafrænt mótakarabox sem Bandarísk yfirvöld hafa niðurgreitt fyrir þá sem það vilja.
TimeWarner og fleiri kapalfyrirtæki hafa hamrað á nauðsyn þess að allir fái sér kapalsjónvarp við þessi tímamót, enda sé samasemmerki milli digital og kapals en líkt og fyrirsögn fréttarinnar og innihald eru þær fullyrðingar kolrangar.
Upphaflega skrifað á halldorelias.blog.is sem viðbrögð við frétt á mbl.is.
Pastor’s calling is to open the tip, allowing Jesus Christ to take care of business. If the pastor fails, she/he dies, drowned in crap (model inspired by Jim Engel).
Þegar ég útskrifaðist í vor fékk ég að gjafabréf í bókabúð lúthersku kirkjunnar í BNA, annars vegar frá búðinni sjálfri upp á $25 og hins vegar frá skólanum sjálfum upp á rúma $43. Svo sem ekki gífurlega miklir peningar, en enginn ástæða til að kvarta. Ég ákvað að bíða með að nota gjafabréfin fram til haustsins og nota þetta upp í skólabækurnar á þessu misseri. Nú í haust, bauðst hins vegar skólinn til að borga allar bækur sem ég þyrfti að nota í kúrsum á árinu og því var ekki mikil þörf fyrir gjafabréfin að mínu mati. Continue reading Bækur
Nú eru liðnir 20 mánuðir síðan ég hjálpaði Alvin að stafla grjóti sem hann ætlaði að nota í sólpall við húsið sitt, tók þátt í að hreinsa út allt nema berar sperrurnar úr húsinu hans Greg, aðstoðaði við uppsetningu sjálfboðamiðstöðvar og málaði innveggi lítillar lútherskrar kirkju sem hafði gereyðilagst í flóðinu. Ég sé fyrir mér fólkið sem sagði sögur af því að hafa hangið á hurðum og borist með flóðinu, það rifjast upp átakanleg saga af biðinni í ráðstefnuhöllinni og ég velti fyrir mér hvernig gaurunum líður sem héldu úti neyðaraðstoð í bláa húsinu í 9th Ward, í von um að hverfið sem þeir höfðu tilheyrt allt sitt líf yrði endurreist.
Ég hugsa líka til prestanna sem við hittum, sem margir hverjir unnu hörðum höndum að fá fleiri sjálfboðaliða, höfðu í 15 mánuði vaknað á hverjum degi með það eitt að markmiði að hjálpa fleirum, án þess að hirða um eigin heilsu og hunsuðu með öllu áfallastreituna sem var augljóslega til staðar og var hvað greinilegust þegar við nemendurnir settumst niður með þeim dag eða tvo til að fræðast um hvað það þýddi að reyna að þjónusta náungann í ómögulegum aðstæðum.
Ég heyri í fjölmiðlum að skólabílarnir eru núna notaðir til að koma fólkinu í burtu, ég velti samt fyrir mér hvort að kettirnir og hundarnir fái að fara með. Ég sé fyrir mér merkingarnar á húsunum, “1 CAT DEAD”, “1 DOG+2 CATS DEAD”, og hugsa til konunnar sem sagði frá því hvernig hún gat ekki fengið af sér að skilja hundinn sinn eftir og ákvað að sitja af sér Katrínu. Vonandi kemur ekki til þess á morgun að einstaklingar láti lífið vegna þess að kerfið gerði ekki ráð fyrir gæludýrum.
Það er átakanlegt að heyra að varnargarðarnir verði ekki tilbúnir fyrr en eftir þrjú ár. Það er ömurlegt að vita til þess að einungis hefur verið notast við fjórðung þess fjármagns sem er búið að samþykkja í verkið. Það er sársaukafullt af gruna að veggirnir sem séu tilbúnir verji þá efnameiri, en veggirnir um 9th ward hafi verið látnir mæta afgangi. Ég vona samt að grunsemdir mínar byggist á fordómum mínum í garð stjórnvalda, en ekki veruleikanum.
Einhver kann að spyrja um Guð í öllu þessu og það er ekki skrítið. Það er ekki auðvelt að sjá Guð, þegar vatnið lyftist yfir varnargarðana og skellur á íbúðarhúsum. Alla vega er ekki auðvelt að sjá algóðan Guð. Það verður ekki auðvelt að sjá kærleiksríkan Skapara í gegnum mókið og hitasvækjuna þegar vatnið byrjar að sjatna.
En ég trúi því að Guð sé þarna, Guð birtist í augum og höndum einstaklinga sem þjást af áfallastreitu, en fara á fætur, dag eftir dag, mánuð eftir mánuð og leita leiða til að gera lífið betra. Sá Guð sem ég trúi á kallar okkur til að vera hendur sínar, augu og fætur. Það er í gegnum þá sem hlýða kallinu sem við getum séð Guð. En ekki bara í gegnum þá. Guð er líka í þeim sem þarfnast hjálpar, við getum séð Guð í þeim sem líða og þjást. Sá Guð sem ég trúi á er nefnilega ekki bara aðgerðasinni, hann gefur sjálfan sig okkur á vald, þjáist með og fyrir okkur.
Í dag uppfyllti ég lokaskilyrðið fyrir því að vera kjörgengur til embættis forseta Íslands. Vegna hvatningar í kringum mig og þar sem styttist í kosningar hefur nú verið útbúin meðmælatexti til að auðvelda stuðningsfólki mínu að safna undirskriftum. Textinn er á þessa leið:
Ella í embættið
Ég tel Halldór Elías Guðmundsson fullfæran til þess að búa á Bessastöðum og starfa á Sóleyjargötu. Hæfileikar Halldórs eru vel nýtanlegir í embætti forseta. Ekki skemmir fyrir að hann er orðinn 35 ára og hefur mikla löngun til þess að verða ábyrgðarlaus í stjórnarathöfnum.
Rétt er að minna stuðningsfólk á að skrá með eigin hendi nafn sitt með prentstöfum, heimilisfang og kennitölu á meðmælabréf.
Það var magnað að sjá hér í sjónvarpi innlegg Green Day og U2 í kvöld við enduropnun SuperDome í New Orleans. En Edge hefur tekið virkan þátt í uppbyggingu tónlistarlífs í borginni eftir flóðin í fyrra. Það er ekki minna magnað að sjá þetta þar sem ég stefni á að taka námskeið um hópslysaviðbrögð í New Orleans og taka þátt í enduruppbyggingarstarfi á svæðinu í tvær vikur á aðventunni.
Það er margt að segja um hefndina og þeir Wachowski-bræður reyna að koma sínum hugmyndum til skila í nýrri mynd hér í BNA, V for Vendetta. En hefndin er ekki það eina sem glímt er við, hér er líka snert við einhverri þekktustu glímu guðfræðings. Er í lagi að beita ofbeldi til að leiðrétta óréttlætið? En íbúar BNA eru mjög uppteknir af því að Bonhoeffer hafi ekki þegið stöðu við Union Theology Seminar um miðjan 3. áratug síðustu aldar, heldur haldið heim til Þýskalands, barist gegn Hitler og svarað ofangreindri spurningu játandi. En það er útúrdúr.
